Pod koniec XX wieku globalizacja odblokowała wreszcie procesy wzrostu gospodarczego w tak zwanym Trzecim świecie. W nowo wyłaniającej się rzeczywistości ekonomicznej kraje i regiony staję przed wyborem fundamentalnym: albo rozwijać będą gospodarkę innowacyjną, albo zmuszone będą do konkurowania z Chinami w kosztach produkcji. Przynajmniej do czasu, kiedy Chiny, które w przyszłym roku planują wydać na badania dwa razy większy odsetek PKB niż Polska, nie stanę się krajem wysoko rozwiniętym.

Dla społeczeństw zamożnych i średnio zamożnych wybór wydaje się oczywisty. Odrzucenie innowacyjnej ścieżki rozwoju oznaczałoby w konsekwencji wyrównywanie standardów życia w dół. Zrozumienie powagi sytuacji legło u podstaw koncepcji gospodarki opartej na wiedzy, znalazło wyraz w Strategii Lizbońskiej i tłumaczy potrzebę sporządzania krajowych i regionalnych strategii innowacyjnych.

Realizacja rozmaitych strategii innowacyjnych nie przynosi jednak, jak dotąd, oczekiwanych korzyści gospodarczych. Coraz częciej wskazuje się, że porażki w tym zakresie wypływają z błędnego pojmowania natury procesów innowacyjnych. Bazujące na tym rozumieniu proceduralne polityki wspierania innowacyjności zawodzą.

Przedstawiana Strategia Innowacji Województwa Dolnośląskiego wyrosła z przekonania, że innowacyjność jest w swej istocie zjawiskiem kulturowym, i że kluczem do sukcesu jest wzrost zasobów kapitału społecznego Dolnego Śląska. Tylko wtedy istniejące w regionie fragmenty systemu innowacyjnego dadzą się scalić w funkcjonującą całość. Tylko wtedy import technologii i kapitału sprzyjał będzie rozwojowi gospodarki opartej na wiedzy. Diagnoza taka nie obiecuje łatwych sukcesów, ale w wypadku powodzenia daje realne szanse na polepszenie pozycji konkurencyjnej regionu. Zauważmy bowiem, że gdyby gospodarkę innowacyjną można było tak po prostu kupić, to nie byłoby nas na nią stać, a najbardziej innowacyjnym obszarem w Europie byłoby dawne NRD.